Friday, July 17, 2009

ജീവസ്മരണകള്‍ 1



“നീ വരണുണ്ടോ മുത്തശ്ശീടെ കൂടെ തറവാട്ടിലേക്ക്? ഇപ്പോള്‍ സ്കൂളില്ലല്ലോ? രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞ് ഞാന്‍ തന്നെ കൊണ്ടാക്കാം ഇവിടെ”

ഞാന്‍ തല കുലുക്കി. ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് മുത്തശ്ശിയുമായി അത്രയ്ക്ക് അടുത്തു പോയിരുന്നു ഞാന്‍.

“അവിടെ ആരൊക്കെയുണ്ടെന്ന് അറിയോ നിനക്ക്? അതെങ്ങനാ സ്വന്ത ബദ്ധങ്ങളെല്ലാം ഇട്ടെറിഞ്ഞ നിന്റെ അമ്മയ്ക്കും അച്ഛനും അതൊക്കെ പറഞ്ഞു തരാന്‍ സമയവും കാണില്ലല്ലോ?
ഹും .........ഞാനൊന്ന് ചോദിച്ചു നോക്കട്ടെ നിന്റെ അമ്മയോട്? ഒരു പേരക്കുട്ടി എന്ന അവകാശത്തില് എനിക്ക് രണ്ടു ദിവസം നിന്നെ ക്കൊണ്ട് താമസിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയോന്നറിയില്ല കുട്ടിയേ?”
പിന്നെയും മുത്തശ്ശി വല്ലാണ്ട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നു മുത്തശ്ശീടെ സംസാരം കേള്‍ക്കാന്‍. ചിലപ്പോള്‍ കഥകള്‍. പണ്ടത്തെ രാജാക്കന്മാരുടെ കഥകള്‍. അവരില്‍ ചിലരൊക്കെ ദൈവങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു പോലും. മലയാള പാഠ പുസ്തകത്തില്‍ ചെറുശ്ശേരി ക്യഷ്ണനെ വര്‍ണ്ണിച്ച് പാടുന്ന പാട്ട്, ഒരിക്കല്‍ വീട്ടിലിരുന്ന് പഠിച്ചപ്പോള്‍ അച്ഛന്‍ ദേഷ്യപ്പെടുന്നതു കേട്ടു.
“ ഹും..ഭഗവാനാണു പോലും, ഇത്തരം വിഡ്ഡിത്തങ്ങളും നമ്മുടെ മോന്‍ പഠിക്കണമല്ലോന്നോര്‍ക്കുമ്പോഴാ”

“നമ്മളും ഇതൊക്കെ പഠിച്ചതല്ലേ ജലീല്‍?, ഇതൊക്കെ വിഡ്ഡിത്തങ്ങളാന്ന് മനസിലാക്കുന്നതു വരെ മോനും പഠിക്കട്ടെ” അമ്മയുടെ മറുപടി അച്ഛനെ തണുപ്പിച്ചു.

കുട്ടിക്കാലത്തു തന്നെ ഞാന്‍ മനസിലാക്കിയിരുന്നു അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ശത്രുവാണ് ദൈവമെന്ന്. ഇരുവരുടെയും തറവാട്ടുമായി ഒരു ബദ്ധവുമില്ലാത്ത കുടുംബമായിരുന്നു ഞങ്ങളുടേത്. കോളേജില്‍ വച്ച് കണ്ടുമുട്ടി തന്നിഷ്ടപ്രകാരം വിവാഹിതരായവരാണ് അച്ഛനും അമ്മയുമെന്ന് മാത്രമേ എനിക്കറിയാവൂ.

അമ്മയോടൊപ്പം കാറില്‍ വരുമ്പോഴായിരുന്നു മുത്തശ്ശിയും ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയുംകൂടി നടന്നുപോകുന്നത് കണ്ടത്. അമ്മ വണ്ടി നിറുത്തി മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അമ്മയെ ഒരു നിമിഷം നോക്കിയിട്ട് മുത്തശ്ശി കെട്ടി പിടിക്കുകയായിരുന്നു.പിന്നെ എന്നെ നോക്കിയ മുത്തശ്ശി എന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചു. അപരിചതത്ത്വമാകാം ഞാന്‍ കയ്യ് പിന്നോട്ട് വലിച്ചു.

“പൊയ്ക്കോടാ... ഇതാ നിന്റെ മുത്തശ്ശി, നീ പറയാറില്ലെ ജീവ, നിനക്ക് മാത്രം മുത്തശ്ശിയും ആന്റിയും അങ്കിളുമൊന്നുമില്ലേയെന്ന്?”

മുത്തശ്ശിയോട് ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കാതിരിക്കാന്‍ പിന്നെ ബലപ്രയോഗമൊന്നും നടത്തിയില്ല. മുത്തശ്ശി എന്റെ നെറുകയില്‍ ഉമ്മ വച്ചു.

അമ്മയും മുത്തശ്ശിയും പിന്നെ ഒരുപാട് സംസാരിച്ചു.അനിതേച്ചി എന്നോടും സംസാരിച്ചു. നീണ്ടമുടിയുള്ള നെറ്റിയില്‍ ചന്ദനം തൊട്ട അനിതേച്ചി എന്റെ കസിനാണെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു തന്നു.അനിതേച്ചി ഏഴിലാണ് പഠിക്കുന്നത്, ഇനി എട്ടിലാവും. ഞാന്‍ മൂന്നിലായിരുന്നു വെക്കേഷന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ നാലിലാവുമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അനിതേച്ചി ചിരിച്ചു.
പിന്നെ കയ്യിലിരുന്ന പൊതി അഴിച്ച് പായസം പോലെ ഒന്ന് എന്റെ കയ്യില്‍ തന്നു. അവര്‍ അമ്പലത്തില്‍ പോയി വരികയാണത്രേ. ആ പായസം അമ്പലത്തിലെ പ്രസാദമാ‍ണെന്ന് അനിതേച്ചി.

“എന്നും അമ്പലത്തില്‍ പോയാ എന്നും കിട്ട്വോ ഇത്?”
എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് അനിതേച്ചി ചിരിച്ചു.

“നീ പായസകൊതിയനാ?”

“ഞാന്‍ അമ്പലത്തില്‍ പോയിട്ടില്ല... അതോണ്ട് ചോദിച്ചതാ.” ഞാന്‍ ന്യായികരിച്ചു.

“അമ്മയ്ക്കൊന്ന് രണ്ടു ദിവസം എന്റെ കൂടെ വന്ന് നില്‍ക്കാന്‍ സാധിക്കുമോ? ഏട്ടനോട് ചോദിക്കണമായിരിക്കും. എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ഏട്ടനിപ്പോ എന്നോട് പഴയ വിരോധമൊന്നും ഇല്ലെന്നാ. ഞാനൊരിക്കല്‍ കണ്ടിരുന്നു. പാര്‍ട്ടിയുടെ വനിതാ സമ്മേളനത്തിന്റെ സ്റ്റേജില്‍ ഞാന്‍ വേദിയിലായിരുന്നു ഞാന്‍ . ഏട്ടന്‍ വേദിക്കരികിലുള്ള റോഡില്‍ നിന്ന് എന്നെ നോക്കുന്നത് കണ്ടു. ഞാന്‍ കണ്ടപ്പോഴേക്കും മുഖം തിരിച്ചു നടന്നകന്നു.”

“ഇല്ല ഇപ്പോള്‍ അവന്‍ നിന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തി സംസാരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കേള്‍ക്കാറില്ല. മുന്‍പോക്കെ ദേഷ്യത്തോടെ നിന്നെ പറ്റി പറയുമായിരുന്നു. നീയുണ്ടാക്കിയ മാനക്കേട് ചില്ലറയല്ലല്ലോ?”

“അമ്മേ മാനവും അഭിമാനവുമെല്ലാം മനുഷ്യന്‍ തന്റെ അഹങ്കാരം ചേര്‍ത്ത് കെട്ടിപടുക്കുന്ന ചില്ലുകൊട്ടാരങ്ങളാ... നമുക്കത് വിടാം, അമ്മയ്ക്ക് ഒന്ന് വരാന്‍ പറ്റ്വോ...ഒന്ന് രണ്ട് ദിവസം എന്റെ കൂടെ നില്‍ക്കാന്‍?”

“ഞാന്‍ വരാടീ... പക്ഷെ ഞാന്‍ അവനോടൊന്ന് ചോദിക്കട്ടെ, നിന്റെ ഏട്ടനോട്?”

“ഏട്ടന്‍ സമ്മതിച്ചാല്‍ ദേ.. ഇവളെ കൊണ്ട് എന്നെ ഒന്ന് വിളിപ്പിക്കൂ..” അനിതേച്ചിയുടെ ചെള്ളയിലൊന്ന് നുള്ളിക്കൊണ്ട് അമ്മ തുടര്‍ന്നൂ.
“ നീയങ്ങ് വളര്‍ന്നല്ലോടി...ങും വല്യ പെണ്ണായി പോയി . ഇന്നാള്‍ക്കെന്റെ മടിയില്‍ മൂത്രമൊഴിച്ചോളാ”
അനിതേച്ചി നാണത്തോടെ പുഞ്ചിരിച്ചു


മൂന്നാല് ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അനിതേച്ചി വിളിച്ചു. മുത്തശ്ശി വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നുവെന്ന് കേട്ടപ്പോള്‍ അമ്മ വളരെ സന്തോഷിച്ചു. മുത്തശ്ശിക്കായ് കിടയ്ക്ക ഒരുക്കുമ്പോള്‍ എന്നോട് ചോദിച്ചു.
“ജീവാ ... മുത്തശ്ശീ വന്നാല്‍ പിന്നെ, നിനക്ക് മുത്തശ്ശീടെ കൂടെ ഇവിടെ കിടന്നുകൂടെ?”

ഞാന്‍ , തലയാട്ടി. പിന്നെയുമുണ്ടായിരുന്നു ഒരുക്കങ്ങള്‍ ഒരുപാട്. മുറ്റമടിക്കലും, മുറി വ്യത്തിയാക്കലുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴും അമ്മയാകെ തളര്‍ന്നിരുന്നു.എങ്കിലും മുഖം കൂടുതല്‍ പ്രസന്നമായിരുന്നു.

“ജീവ.. നിന്റെ കളിയൊക്കെ ഇനി വെളിയില്‍.. ഇവിടെയൊന്നും വ്യത്തീകേടാക്കരുത്. മുത്തശ്ശിയുടെ വായില്‍ നിന്ന് കണക്കിന് കേള്‍ക്കും”

അമ്മയുടെ വാക്കില്‍ നിന്ന് , മുത്തശ്ശിയെ കുറിച്ച് ഒരു ചെറിയ ഭയം എന്റെ മനസില്‍ പൊന്തിവന്നു. അച്ഛനോടും അമ്മ കയര്‍ക്കുന്നതു കേട്ടു. പത്രവായനക്കിടയില്‍ സിഗററ്റ് കത്തിച്ചിട്ടിട്ട കൊള്ളി ആഷ് ടേയില്‍ ഇടാത്തതിന്.

“ദേ .. ജലീല്‍, രണ്ട് ദിവസത്തേക്ക് ഈ ശീലം വേണ്ടാട്ടോ? അമ്മയ്ക്ക് പിടിക്കില്ല.”

“സോറി ദിവ്യേ... അമ്മ വരുന്നൂന്ന് കേട്ട് നീയിപ്പോ, രണ്ട് ദിവസം മാറി താമസിക്കാന്‍ പറയോന്നാ എന്റെ പേടി?”

“അമ്മയ്ക്ക് അമ്മയുടേതായ ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളുമുണ്ട്.. ദയവു ചെയ്ത് ജലീല്‍ തര്‍ക്കിക്കാന്‍ പോകരുത്.”

“ഇല്ലടോ.. തന്റെ അമ്മ എന്തു പറഞ്ഞാലും യേസ് പറഞ്ഞേക്കാം പോരെ?, എന്തായാലും നമ്മളോടുള്ള വിരോധം തീര്‍ന്ന് വരുകയല്ലേ? അതിനുള്ള ആശ്വാസം എനിക്കുമുണ്ടടോ”
രാവിലെ പതിനൊന്ന് മണിയോടെയാണ് മുത്തശ്ശിയെ വിളിച്ചോണ്ട് അമ്മ വന്നത്.
വന്നതു മുതല്‍ മുത്തശ്ശി അമ്മയോട് നിര്‍ത്താതെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്മ അച്ഛനോടൊപ്പം ഇറങ്ങി പോന്നതിനു ശേഷമുള്ള തറവാട്ടിലെ വിശേഷങ്ങളാണെന്ന് തോന്നുന്നു മുത്തശ്ശി വള്ളി പുള്ളി തെറ്റാതെ അമ്മയോട് വിശദീകരിച്ചത്.

സന്ധ്യയായപ്പോള്‍ മുത്തശ്ശിയെന്നോടൊപ്പം കൂടി.സിറ്റൌട്ടില്‍ ഇരുന്നു കൊണ്ട് എന്നോട് ചോദിച്ചു,


“ വിളക്കുണ്ടെങ്കില്‍ മോന്‍ പോയി ഒരെണ്ണം എടുത്തുകൊണ്ട് വാ”


ഞാന്‍ ഉള്ളില്‍ പോയി , അമ്മയോട് ചോദിച്ചു,


“ മുത്തശ്ശി വിളക്ക് ചോദിക്കുന്നു... അമ്മേ”


“അമ്മയും എന്നോടൊപ്പം പുറത്തേക്ക് വന്നു, വിളക്കില്ലല്ലോ അമ്മേ,ഞാനതങ്ങ് മറന്നു. നാളെ തന്നെ ഒന്ന് വാങ്ങാം”

“നീ എനിക്ക് വേണ്ടി ഇനി വാങ്ങണ്ട ദിവ്യേ... നീ കോളേജില്‍ പോകുന്നതിനുമുമ്പ് വരെ ഉമ്മറത്ത് വിളക്ക് വയ്ക്കാന്‍ ഞാന്‍ ശീലിപ്പിച്ചിരുന്നു.അക്ഷരങ്ങള്‍ പഠിച്ചപ്പോള്‍ നിനക്ക് ദൈവം ഇല്ലാണ്ടായി, അതോ ജലീലിനെ കണ്ടപ്പോഴോ?”

അമ്മ നിസംഗമായി ചിരിച്ചു.

“ഞാനൊന്നും പറയണില്ല്യാ.. എന്നാലും നീ എല്ലാം തെറ്റായി പോയെന്ന് വിചാരിക്കുന്ന കാലം വരുമെന്ന് എനിക്കറിയാം ”


പിന്നെ മുത്തശ്ശി, പാ‍ട്ട് പോലെ എന്തൊക്കെയോ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറയാന്‍ തുടങ്ങി, ഇടയ്ക്ക എന്നെ പിടിച്ച് മടിയിലേക്ക് കിടത്തി. മുത്തശ്ശിയുടെ മടിയില്‍ തല താഴ്ത്തി ഞാ‍നങ്ങനെ
കിടന്നു.


ഉണ്ണിയ്ക്ക് കഥ കേള്‍ക്കണോ?


ഹും... ഞാന്‍ മൂ‍ളി.


അഹങ്കാരിയായ അസൂരരാജാവ് ഹിരണ്യകശിപുവിന്റെയും പുത്രനായ പ്രഹ്ളാദ രാജകുമാരന്റെയും കഥയായിരുന്നു അന്ന് മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞത്. നരസിംഹ അവധാരം പൂണ്ട മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ ചലനങ്ങള്‍ വര്‍ണ്ണിക്കുമ്പോള്‍ മുത്തശ്ശിയുടെ ഭാവം എനിക്ക് ഒരിക്കലും മറക്കാനാവില്ല. എപ്പഴോ ഞാന്‍ ഉറങ്ങി പോയി.


അര്‍ദ്ധരാത്രിയായപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഉണര്‍ന്നു. പുറത്ത് ശക്തിയായ കാറ്റും മഴയുടെ ആരവവും. ജനാലകള്‍ കാറ്റില്‍ ശക്തിയായി അടയുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് ഞാന്‍ ഭയന്നു. പെട്ടെന്ന് തെളിഞ്ഞ മിന്നലു ശക്തിയായ ഇടിനാദവും കേട്ട് ഞാന്‍ അലറിവിളിച്ചു. നിറുത്താതെ എന്റെ കരച്ചില്‍ കേട്ട് മുത്തശ്ശി ഉണര്‍ന്നെന്റെ അടുക്കല്‍ വന്നു ,എന്നെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു.


മുത്തശ്ശി അപ്പോഴും സദ്യയ്ക്ക് എന്നെ മടിയിലിരുത്തി ജപിച്ച പോലെ രാമനാമം ഉരവിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെ നിലവിളി വീണ്ടും ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍ അമ്മ, കതക് തുറന്ന് അകത്തേക്ക് വന്ന് വിളക്ക് തെളിച്ചു.ഞാന്‍ ഓടി ചെന്ന് അമ്മയെ കെട്ടിപിടിച്ചു നിലവിളിച്ചു.


അപ്പോഴും മുത്തശ്ശി രാമനാമം ഉരവിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കാറ്റും മഴയും ശമിച്ചു. ഞാന്‍ അമ്മയുടെ അടുക്കല്‍ നിന്ന് തലതിരിച്ചു നോക്കിയപ്പോള്‍ മുത്തശ്ശി എന്റെ കൈകളില്‍ പിടിച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.


“ഇടിയും മഴയും വന്നാ , ആണ്‍കുട്ടികളിങ്ങനെ നിലവിളിക്കുകയാ ചെയ്യുന്നത്?
ഈശ്വരനെ വിളിക്കുകയാ വേണ്ടത് ജീവാ. ഈശ്വരന് മാത്രമേ ഈ പ്രപഞ്ച ശക്തികളെ നിയന്ത്രിക്കാനാവൂ കുട്ടിയേ. ”

അന്ന് ഞാന്‍ പിന്നെ അമ്മയുടെ കൂടായിരുന്നു കിടന്നത്. അല്ലെങ്കിലും ആ സമയങ്ങളില്‍ കാറ്റും പേമാരിയുമുള്ള രാവുകളില്‍ എന്റെ നിലവിളികള്‍ പതിവായിരുന്നു.


മുത്തശ്ശിയുടെ രാമജപങ്ങളും, കഥകളുമായി രണ്ടു ദിനങ്ങള്‍ കൂടി കടന്നുപോയി. ഒടുവില്‍ തിരികെ തറവാട്ടിലേക്ക് പോകാനിറങ്ങുമ്പോള്‍ മുത്തശ്ശി അച്ഛനോട് തന്നെ നേരിട്ടു ചോദിച്ചു.


“വിരോധം ഇല്ലേ, ജീവന്‍ എന്റെ കൂടെ വന്ന് രണ്ട് ദിവസം നില്‍ക്കട്ടെ... നിങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരുടെയും തിരക്കിനിടയില്‍ അവന്റെ അവധിക്കാലം ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് മടുക്കില്ലല്ലോ?”


അച്ഛന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അല്ലെങ്കിലും അച്ഛന്‍ മുത്തശ്ശിയുമായി അധികം സംസാരിക്കില്ലാരുന്നു.
ഒടുവില്‍ അമ്മ തന്നെ പറഞ്ഞു.


“രണ്ട് ദിവസം കഴിയട്ടമ്മേ ... ഞാന്‍ കൊണ്ട് വരാം അവനെ. ”


മുത്തശ്ശിപോയിട്ട് ഒന്ന് രണ്ട് ദിവസമല്ല ഒന്ന് രണ്ടാഴ്ച കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ്, ഒരിക്കല്‍ മുത്തശ്ശി അമ്മയെ വിളിച്ചു.


“ജീവന്റെ അവധിക്കാലം കഴിയാറായില്ലെ? സ്കൂള്‍ തുറക്കുന്നതിനുമുമ്പ് നീ അവനെ ഇങ്ങോട്ടൊന്ന് വിടുമോ? ഇവിടുള്ള അവന്റെ ബദ്ധുക്കളെയൊക്കെ അവനൊന്ന് അറിഞ്ഞിരിക്കട്ടടീ”


“അമ്മ പിണങ്ങാതെ? ഞാന്‍ അവനെ കൊണ്ട് വരാം”


“അതോ നിന്റെ കെട്ട്യോന്‍ സമ്മതിക്കില്ല്യാന്നാണോ? ”


“അതല്ലമ്മേ , ഞാന്‍ കൊണ്ട്വരാം അവനെ”


(തുടരും)

Thursday, June 25, 2009

ബൂലോകവും എന്റെ വിശ്വാസവും.

ബൂലോകത്ത് ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ സംവാദം നടക്കുന്നത് ,ഒരു പക്ഷേ വിശ്വാസികളും അവിശ്വാസികളും തമ്മിലായിരിക്കും. ആരൊഗ്യകരമായി തുടങ്ങുന്ന മിക്ക സംവാദങ്ങളും പലപ്പോഴും അവസാനിക്കുന്നത്,അനോണി ആക്രമങ്ങളിലും പരസ്പരം ചെളി വാരി എറിയലിലും ആയിരിക്കും. ചിലപ്പോഴെങ്കിലും കൈയ്യില്‍ കിട്ടുന്നതെന്തും വായിക്കുക എന്ന എന്റെ സ്വഭാവം ഇത്തരം പോസ്റ്റുകള്‍ പൂര്‍ണമായി വായിക്കാനിടവരുത്താറുണ്ട്. അവസാനം കാണുന്ന വ്യക്തിപരമായ വിദ്വേഷം ഉണ്ടാക്കുന്ന ഗ്രൂപ്പ് ചേര്‍ന്നുള്ള കമന്റുകള്‍ വരെ വായിച്ച് ഞാന്‍ ആലോചിക്കാറുണ്ട്. ഇവര്‍ക്കൊക്കെ ഇതില്‍ നിന്ന് എന്ത് നേട്ടമാണ് ഉണ്ടാവുകയെന്ന്.
ഇത്തരം സംവാദങ്ങളില്‍ പ്രധാനമായും ഞാന്‍ കണ്ടവരെ ഒന്ന് വേര്‍തിരിച്ച് ഓരോ വിഭാഗക്കാരായി കാണുവാനുള്ള ഒരു എളിയ ശ്രമമാണ് ഈ പോസ്റ്റ്.

1) സ്വന്തം വിശ്വാസത്തിലും ആചാരങ്ങളിലും അടിയുറച്ച് വിശ്വസിക്കുന്ന ദൈവവിശ്വാസികള്‍, അന്യരുടെ വിശ്വാസത്തെ ഒരുപിടി പോലും ബഹുമാനിക്കാത്തവര്‍. ഇവര്‍ പലപ്പോഴും യുക്തിവാദികളോട് സംഘടനത്തില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്നതിന്റെ മനശാസ്ത്രമെന്തെന്ന് ഒന്ന് ചിന്തിച്ചാല്‍ മനസിലാകും. തങ്ങള്‍ മനസില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്ന ബഹുമാനിക്കുന്ന സ്വന്തം അറിവുകളിലൂടെ ആരാധിക്കുന്ന സര്‍വ്വശ്രേഷ്ടനായ ദൈവത്തെ, യുക്തിവാദികള്‍ വിശ്വസനീയമായ രീതിയിലോ അവിശ്വസനീയമായ രീതിയിലോ അപഹാസ്യപ്പെടുത്തുമ്പോള്‍ ഇവര്‍ക്ക് മുറിവുണ്ടാവുക സാധാരണമല്ലേ? സ്വന്തം മാതാവിനെയോ പിതാവിനെയോ അപഹാസ്യപെടുത്തി സംസാരിക്കുന്നത് കേട്ടാല്‍ മറ്റൊന്നും ആലോചിക്കാതെ ആയുധമെടുക്കുന്നവരാണ് യുക്തിവാദികള്‍ പോലും. എന്നാല്‍ മാതാപിതാക്കന്മാരെക്കാള്‍ ഉന്നതനായി കാണുന്ന അവരുടെ ദൈവത്തെ നിങ്ങള്‍ അപഹസിച്ചു സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ അവരുടെ വികാരം ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത് നല്ലതാണെന്നാണ് എന്റെ എളിയ അഭിപ്രായം.

2) വര്‍ഗ്ഗാധിഷ്ടിതമായ വിശ്വാസികള്‍: ജന്മം നല്‍കിയ അച്ഛന്‍ അമ്മമാരുടെ മതമാണ് നാം ഓരോരുത്തരും സ്വഭാവികമായും അനുകരിക്കുക. എന്നാല്‍ ആ വിശ്വാസത്തില്‍ അടിയുറച്ച് നിറുത്തുന്നത് മതബോധത്തെക്കാളും മിക്കപ്പോഴും വര്‍ഗ്ഗബോധമാണ്. തന്റെ വിശ്വാസത്തെ ഒരു യുക്തിവാദിയോ അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു മതസ്ഥനോ ചോദ്യം ചെയ്യുകയൊ അപഹാസ്യപ്പെടുത്തുമ്പോഴോ, തിരിച്ച് അതേപടി മറുപടി നല്‍കുക, അല്ലെങ്കില്‍ അവരുടെ വിശ്വാസത്തെയും അതേപടി പരിഹസിക്കുക. അതായത് ഉരുളയ്ക്ക് ഉപ്പേരി അതാണ് ഇവരുടെ ഒരു രീതി. എന്നാല്‍ ഇവര്‍ തോല്‍ വിയിലേക്ക് പോകുന്നത് മിക്കപ്പോഴും യുക്തിവാദികള്‍ക്കു മുന്‍പിലാണ്. ഉരുളയ്ക്ക് ഉപ്പേരി എന്നതിന് യുക്തിവാദിയ്ക്ക് ദൈവമില്ലല്ലോ. യുക്തിവാദിയെ വിമര്‍ശിക്കേണ്ടത് അവരുടെ വിശ്വാസത്തിലുള്ള അറിവുകൊണ്ടാണ്. അതവര്‍ക്ക് ഉണ്ടാകില്ലല്ലോ? എന്നാല്‍ സ്വന്തം വിശ്വാസത്തെയല്ലാതെ മറ്റു വിശ്വാസികളുടെ മതത്തെ യുക്തിവാദികള്‍ ചോദ്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇക്കൂട്ടരില്‍ ചിലര്‍ യുക്തിവാദികള്‍ക്കൊപ്പം നില്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കും

3) സ്വന്തം മതത്തില്‍ അടിയുറച്ച വിശ്വാസമില്ലാത്തവരാണ് മൂന്നാമത്തെ വിഭാഗക്കാര്‍. മത വിശ്വാസിയാണോയെന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ അതെയെന്നും , എന്നാല്‍ യുക്തിവാദികളുടെ വാദങ്ങളെ ബഹുമാനപുരസരം നോക്കി കാണുകയും ചെയ്യുന്നവരാണ്, ഇക്കൂട്ടരില്‍ ചിലര്‍. മറ്റുമതങ്ങളെയെന്ന പോലെ യുക്തിവാദികളെയും ബഹുമാനിക്കുന്നവരാണ് ഇവര്‍.

4) മതത്തില്‍ അടിയുറച്ച് വിശ്വസിക്കുകയും മതപരമായ അറിവുകള്‍ വേണ്ടുവോളം നേടുകയും ശാസ്ത്രപരമായ അറിവുകള്‍ കുറെയെങ്കിലും സമ്പാദിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുള്ളവരാണ് ഈ വിഭാഗക്കാര്‍. യുക്തിവാദികള്‍ക്ക് ഇവര്‍ക്ക് ഉത്തമ എതിരാളികളാണ്.

5) യുക്തിവാദികള്‍ അഥവാ ശാസ്ത്രവാദികള്‍. ശാസ്ത്രത്തില്‍ വേണ്ടുവോളം അറിവുണ്ടെങ്കിലും മതപരമായി അറിവുകള്‍ ഇവര്‍ നേടാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ളത് പലപ്പോഴും മതങ്ങളെ വിമര്‍ശിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ മാത്രമാണെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളത്. മതങ്ങള്‍ പഠിപ്പിച്ച നല്ലതുകള്‍ ഇവര്‍ കാണുകയില്ല. എന്നാല്‍ മതത്തിന്റെ പോരായമകള്‍ ,അര്‍ത്ഥവ്യതിയാനങ്ങള്‍ എന്നിവയെ ഇവര്‍ വ്യാഖ്യാനിക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ പലപ്പോഴും തോന്നാറുണ്ട്, “ഇഷ്ടമില്ലാത്തമ്മച്ചി തോട്ടതെല്ലാം കുറ്റമാണെന്ന്”.ഇവരോട് എനിക്ക് ചോദിക്കാനുള്ളത് ഈ മനുഷ്യായുസില്‍ നിങ്ങള്‍ നേടിയ അറിവുകള്‍ , അനുഭവങ്ങള്‍ ദൈവമില്ലാ എന്ന തീരുമാനത്തിലാണ് നിങ്ങളെയെത്തിച്ചതെങ്കില്‍ അങ്ങനെ ബാക്കിയുള്ളവരെ കൂടി ഉദ് ബോധിപ്പിക്കാന്‍ നിങ്ങളെ തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഘടകം എന്താണ്.

അനാചാരങ്ങളെയും അന്ധ വിശ്വാസങ്ങളെയും ഉന്മൂലനം ചെയ്യേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്,അങ്ങനെയുള്ള നിങ്ങളുടെ ശ്രമങ്ങളെ ഈയുള്ളവനും പിന്തുണയ്ക്കുന്നുവെന്ന് അറിയിക്കട്ടെ. അത് സമൂഹത്തിന് ദ്രോഹകരമാണെങ്കില്‍ മാത്രം പോരെ? നിര്‍ദ്ദോശകരമായ ആചാരാനുഷ്ടാനങ്ങളെ മതവിശ്വാസികളുടെ വികാരം മനസിലാക്കി ബഹുമാനിച്ചുകൂടെ. മതവിശ്വാസികള്‍ തന്നെ സ്വന്തം മതത്തിലെ അനാചാരങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാന്‍ തുടങ്ങിയതില്‍ ഒരു പക്ഷെ നല്ലവരായ യുക്തിവാദികളുടെ പങ്കും ഉണ്ടെന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. എന്നാല്‍ നിങ്ങള്‍ എന്തും പറഞ്ഞ് വിമര്‍ശിക്കുന്ന ഈ മതങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് മ്യഗങ്ങളില്‍ നിന്ന് വ്യത്യസ്ഥമാക്കിയ ഒരു സംസ്കാരം സമ്മാനിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് മനസിലാക്കുക. അതായത്, അച്ഛന്‍ അമ്മ, അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ബഹുമാനിക്കുന്ന മക്കള്‍ അടങ്ങിയ കുടുംബം ഇതൊക്കെ ഈ മതവിശ്വാസത്തിന്റെ സംഭാവനകളായ സംസ്കാരമാണ്.
മതങ്ങളില്ലാതായാല്‍ മനുഷ്യന്‍ മ്യഗങ്ങളെക്കാള്‍ കഷ്ടത്തിലാകും. അമ്മയെ ബലാസ്തംഗം ചെയ്യുന്ന മകനും, മകളെ ഭോഗിക്കുന്ന അച്ഛനും ഇന്ന് സമൂഹത്തില്‍ ഉണ്ടാകാന്‍ തുടങ്ങിയത് മതവിശ്വാസങ്ങളുടെ പരാജയമാണെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്.

മതവിശ്വാസികളോട്, സ്വന്തം വിശ്വാസമാണ് ശ്രേഷ്ടമായത് എന്ന് വിശ്വസിച്ച് മറ്റുവിശ്വാസികളെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് , അവരുടെ വിശ്വാസങ്ങള്‍ കൂടി ഒന്ന് പഠിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കൂ.
അങ്ങനെ പഠിച്ചിട്ടുള്ളവരാരും അതിനു ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല എന്നതും നിങ്ങള്‍ മനസിലാക്കേണ്ടതാണ്. മതങ്ങള്‍ ഉണ്ടായപ്പോള്‍ മുതല്‍ തന്നെ അവിശ്വാസികളും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസത്തെ ഒരു പക്ഷെ ഉറപ്പിച്ച് നിറുത്തുന്നത് ഒരുപക്ഷെ അവരായിരിക്കും. അതിന് ദൈവം തന്നെ സ്യഷ്ടിച്ചതാണ് അവരെ. എല്ലാവരും ഒരു മതസ്ഥരായ ഒരു ലോകം ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ. മതം വെറും ആചാരങ്ങളില്‍ മാത്രം ഒതുങ്ങുകയും അവസാനം ആത്മീയജ്ഞാനം എല്ലാവരും കൈവിടുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു സാ‍ഹചര്യമുണ്ടാകാന്‍ അധികനാളുണ്ടാവില്ല. വിശ്വാസത്തിന്റെ നിലനില്പിനായി ദൈവം തന്നെ കണ്ടെത്തിയ ഒരു മാര്‍ഗ്ഗമാണ് വിവിധ മതസ്ഥരും അവിശ്വാസികളും എന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ.

വിജ്ഞാനത്തെ ആത്മീയമെന്നും ഭൌതീകമെന്നും രണ്ടായി തരം തിരിക്കാമെങ്കിലും ഇത് രണ്ടിനും ഒരുപാട് ഉപഘടകങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. ആര്‍ക്കും ഇവയെല്ലാം പൂരണമായും മനസിലാക്കാന്‍ ഒരു മനുഷ്യായുസ് കൊണ്ട് കഴിയില്ല. ശാസ്ത്രവിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ പുരോഗതിയ്ക്ക് ഒരിക്കലും മതങ്ങളെയും ദൈവങ്ങളെയും തുടച്ച് മാറ്റാന്‍ കഴിയില്ല, അങ്ങനെ അഭിപ്രായപെടാന്‍ ശാസ്ത്രജ്ഞര്‍ പോലും മുന്നോട്ട് വരില്ലാ എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. പരിണാമസിദ്ധാന്തം പോലും ഊഹാപോഹങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയമാണ്. ഒന്നോ ഒന്‍പതിനായിരം മനുഷ്യായുസുകള്‍ക്കോ ജീവികളിലെ പൂര്‍ണപരിണാമം സ്ഥിരീകരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല.

ഇനി എന്റെ വിശ്വാസത്തെ പറ്റി:
ഞാന്‍ ദൈവ വിശ്വാസിയാണ്. ദൈവത്തിന്റെ സാമിപ്യം ഞാന്‍ അറിയുന്നു. അതെങ്ങനെയെന്ന് വ്യക്തമാക്കാന്‍ എനിക്കറിയില്ല. എന്റെ പരിമിതമായ അറിവുകള്‍ ,അനുഭവങ്ങള്‍ ദൈവമുണ്ടെന്ന് വിശ്വസിക്കാന്‍ തന്നെയാണ് എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്. ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന ദൈവം എല്ലാ മതവിശ്വാസികളെയും അവിശ്വാസികളെയും സ്യഷ്ടിക്കുകയും പരിപാലിക്കുകയും ചെയുന്നുവെന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം. ആ ദൈവത്തെ ബഹുമാനിക്കുന്നതുപോലെ അവന്റെ സ്യഷ്ടികളായ എല്ലാവരെയും ബഹുമാനിക്കുന്നു.
ഞാന്‍ ഇവിടെ പങ്കു വച്ചത് എന്റെ ചിന്തകള്‍ മാത്രമാണ്. എല്ലാവരും ഇങ്ങനെ തന്നെ ചിന്തിക്കണമെന്ന് എനിക്ക് അഭിപ്രായമില്ല.

Friday, June 12, 2009

പ്രണയവിധി‍

വളരെ നാളുകളായി ബ്ലോഗ് അനക്കമില്ലാതെ കിടക്കുന്നു. സമയക്കുറവ് ആശയദാരിദ്ര്യം എന്നൊക്കെ പറയാം കാരണങ്ങള്‍. തോന്ന്യാശ്രമത്തിലെ കഥാമത്സരത്തില്‍ ഞാന്‍ എഴുതിയ കഥ ഇവിടെ ഇടുന്നു.
ചുമ്മാ കിടക്കട്ടെ


പ്രണയവിധി‍
------------------------


നീണ്ട ചൂളം വിളിയോടെ വണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു... ഇനി ഒരു സ്റ്റേഷന്‍ കൂടി കഴിഞ്ഞാല്‍ രമേഷിനു ഇറങ്ങാനുള്ള സ്ഥലമാകും..ജനാലക്കടുത്തുള്ള സീറ്റില്‍ ഇരുന്നു കാലുകള്‍ മുന്‍പോട്ടു നീട്ടി വച്ച് രമേശ്‌ അല്പം ചാരിയിരുന്നു...മുന്‍പിലിരുന്ന മാന്യന്‍ രമേഷിന് കാലുകള്‍ നീട്ടിയിരിക്കാനുള്ള സൌകര്യത്തിനായി അലപം ഒതുങ്ങി ഇരുന്നുകൊടുത്തു...അയാളെ നോക്കി നന്ദി സൂചകമായി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് കൈകള്‍ മാറത്തു കെട്ടി ചാരിയിരുന്നുകൊണ്ട് രമേശ്‌ വീണ്ടും ഓര്‍മകളില്‍ മുഴുകി...

ഒരിക്കലും നിനച്ചിരുന്നതല്ല ഈ തിരിച്ചു പോക്ക്...അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ഇനി ഒരിക്കലും തിരച്ചു വരില്ല എന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നതല്ലേ? പിന്നെ എങ്ങനെ തനിക്കു തിരിച്ചു പോരാന്‍ തോന്നി...നന്ദനയുടെ ആ എഴുത്താണോ അതിനു കാരണം? അതോ അമ്മയുടെ പരിദേവനങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞ വാക്കുകളോ? കഴിഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ അത്ര പെട്ടെന്ന് മറക്കാന്‍ നന്ദനയ്ക്ക് കഴിയുമായിരിക്കും പക്ഷെ തനിക്കതിനാകുമോ? ആകുമായിരുന്നെന്കില്‍ ഇത്രയും വര്‍ഷങ്ങള്‍ വേണ്ടി വരുമായിരുന്നില്ല ഈ തിരിച്ചു പോക്കിന്..
വണ്ടി "തൃശ്ശിവപേരൂര്‍" എന്ന ബോര്‍ഡ്‌ കടന്നു മുന്‍പോട്ടു പോയി... രമേശ്‌ തന്റെ ബാഗുകളും പെട്ടിയും എടുത്ത്‌ വാതിലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു...പിന്നെ പ്ലാറ്റ്‌ ഫോമില്‍ ഇറങ്ങി നിന്ന് ചുറ്റും നോക്കി....


ട്രെയിനിറങ്ങിയ രമേശ്, പ്ലാറ്റ്ഫോമില്‍ പരിചയമുള്ള മുഖങ്ങള്‍ വല്ലതുമുണ്ടോയെന്ന് വെറുതേയൊന്ന് പരതിനോക്കി. ഇല്ല പരിചയമുള്ള മുഖങ്ങളൊന്നും കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. അതോ തനിക്ക് ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കഴിയാത്തതോ? പണ്ട് സ്റ്റേഷന്‍ മാസ്റ്ററും രണ്ടു ക്ലാര്‍ക്കും രണ്ടു ടെക്കനിക്കല്‍ സ്റ്റാഫും മാത്രമായിരുന്ന ഈ സ്റ്റേഷന്‍ ഇന്നാകെ മാറിയിരിക്കുന്നു. ഒറ്റവരിപാത ഇന്ന് രണ്ട് ആയിരിക്കുന്നു.ഒരു ട്രെയിന്‍ വിട്ടാല്‍ പിന്നെ അടുത്ത ട്രെയിന്‍ ഈ സ്റ്റേഷനില്‍ കൂടി കടന്നുപോകാന്‍ 4 മണിക്കൂറെങ്കിലും വേണമായിരുന്നു. ഈ സമയങ്ങളില്‍ പാതയ്ക്കരികില്‍ അലപം വിശാലമയി കിടക്കുന്ന റെയില്‍വേയുടെ പറമ്പില്‍ ക്രിക്കറ്റുകളിച്ചിരുന്ന ബാല്യം രമേശന്‍ ഓര്‍ത്തു.

ഒമ്പതാം ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ ഒരു വെക്കേഷന്‍ കാലം. റെയില്‍ വേയുടെ ചേരിയിലുള്ള കൂട്ടുകാരുമൊത്ത് ആവേശകരമായ ക്രിക്കറ്റ് കളി അരങ്ങേറുകയാണ്. രമേശിന്റെ ബാറ്റില്‍ നിന്നും ഉയര്‍ന്ന പന്ത് റെയില്‍ വേ ക്വാര്‍ട്ടേഴ്സിന്റെ മതില്‍ കടന്ന് ചെന്നു വീണു. ബാറ്റ് ചെയ്യുന്നവര്‍ ആ സൈഡിലേക്ക് പന്തടിക്കാന്‍ പാടില്ലെന്നുള്ള നിയമമുണ്ടായിരിക്കേ അങ്ങോട്ട്പന്തടിച്ചു വിട്ട രമേശ് പന്തെടുക്കാന്‍ വേണ്ടി മതിലു ചാടാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതനായി.
മതിലില്‍ വലിഞ്ഞുകയറി മുകളില്‍ നിന്ന് പന്തിന്റെ സ്ഥാനം കണ്ടെത്തി.പിന്നെ ഒരു ചാട്ടമായിരുന്നു പന്തിന്റെ അടുത്തേക്ക്. പന്ത് എടുത്ത് പോക്കറ്റിലാക്കി, തിരികെ മതിലനടുത്തേക്ക് നീങ്ങുമ്പോഴായിരുന്നു പിന്നില്‍ ഒരു പട്ടിയുടെ മുഴക്കത്തോടെയുള്ള കുര കേട്ടത്.

ബോധം വരുമ്പോള്‍ രമേശ് ഒരു കിടക്കയിലായിരുന്നു. മുകളിലേക്ക് നോക്കിയ രമേശിന് ഇത് തന്റെ വീടല്ലെന്ന് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞു. എവിടെയോ ക്ലോക്കിന്റെ ടിക്..ടിക് ശബ്ദം മാത്രം കേള്‍ക്കാം. ശരീരത്തിലെവിടെയൊക്കെയോ മുറിവുകളുടെ മരവിച്ച വേദന അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്. രമേശ് ചുറ്റിനും നോക്കി . തന്റെ അടുത്തായി ഒരു കസേരയില്‍ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ഇരിക്കുന്നു.

“അമ്മേ ദേ ആ ചേട്ടന്‍ കണ്ണു തുറന്നു..., അമ്മേ വേഗം ഇങ്ങോട്ട് വാ”

ദാ വരുന്നൂ... അകത്തു നിന്നും ഒരു സ്ത്രീ ശബ്ദം .
രമേശിന്റെ അമ്മയുടെ പ്രായം ഉള്ള ഒരു സ്ത്രീ കടന്നു വന്നു.

“ഇപ്പോള്‍ എങ്ങനെയുണ്ട് മോനേ.... നന്നായി വേദനിക്കുന്നുണ്ടോ?”

രമേശ് പതുക്കെ ഒന്ന് മൂളി.
“മോന്റെ വീട് എവിടെയാ? ”
“ചേരിയിലെ ചായക്കടയോടൊപ്പമുള്ള വീട് . അച്ഛനാ ആ ചായക്കട നടത്തുന്നത്.”
രമേശ് പതുക്കെ കട്ടിലില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു..
“വേദനിക്കുന്നെങ്കില്‍ കിടന്നോളൂ...ഇവളുടെ അച്ഛന്‍ വന്നാല്‍ ഉടനെ കൊണ്ട് വിടാം മോന്റെ വീട്ടില്‍, വീട്ടില്‍ പോയിട്ട് ഹോസ്പിറ്റലില്‍ പോയാ പോരെ?”

സാരമായ മുറിവുകളൊന്നും ഇല്ലെന്ന് രമേശ് മനസിലാക്കി.അവിചാരിതമായി പട്ടിയുടെ ആക്രമണമുണ്ടായപ്പോള്‍ പേടിച്ച് ബോധം കെട്ടതാവണം.

പിന്നെയും കുറേ നിമിഷങ്ങള്‍. ഇതിനിടയില്‍ ആ പെണ്‍കുട്ടി തന്നോട് സംസാരിച്ചു.
“എന്താ ചേട്ടന്റെ പേര്?”
രമേശ്
“എന്റെ പേര് നന്ദന .ചേട്ടന്‍ പഠിക്കുന്നുണ്ടോ?”
ഉവ്വ്, ഒന്‍പതില്‍.
“ഞാന്‍ ഏഴില്‍. ലിറ്റില്‍ ഫ്ലവര്‍ സ്കൂളിലാ.. ചേട്ടനോ?”

ഞാന്‍ ഗവ: ഹൈസ്കൂളില്‍

അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അച്ഛ്നും അമ്മയും അവിടെ എത്തി. അവരോടൊപ്പം അവിടെ നിന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍ നന്ദനയുടെ അമ്മ തന്റെ അമ്മയുടെ കയ്യില്‍ പൈസ എന്തോ കൊടുത്തിട്ടാവണം ,പറയുന്നതുകേട്ടു.

“പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല.... ടോമിയ്ക്ക് കുഴപ്പമൊന്നും ഉള്ളവനല്ല.അവന്‍ കടിച്ച മുറിവുകളൊന്നുമില്ല. കുട്ടി പേടിച്ചോടിയ വഴിക്ക് ഒന്ന് വീണു. മുറിവ് കരിയുന്നതുവരെഒന്ന് സൂക്ഷിച്ചാല്‍ മതി.”

അന്നാണ് ആദ്യമായി നന്ദനയെ കണ്ടത്. പിന്നീട് സ്കൂളില്‍ നിന്ന് വരുമ്പോള്‍ കോട്ടും സ്യൂട്ടുമുള്ള യൂണിഫോം ധരിച്ച നന്ദനയെ പലപ്പോഴും സ്കൂള്‍ ബസില്‍ കണ്ടിരുന്നു. ഒരിക്കലളവള്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ കൈവീശി കാണിച്ചു.ചെറിയ ഒരു പുഞ്ചിരി രമേശും തിരിച്ചു നല്‍കി.
............................................................

ആ ചേരിയില്‍ നിന്ന് ആദ്യമായി കോളേജ് പഠനത്തിന് പോയത് ഒരു പക്ഷെ രമേശ് ആയിരിക്കണം . കോളേജില്‍ ഡിഗ്രിയുടെ ഒന്നാം വര്‍ഷത്തിന് പഠിക്കുമ്പോഴാണ് നന്ദനയെ വീണ്ടും കാണുന്നത്. പ്രീഡിഗ്രി ഒന്നാം വര്‍ഷ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ സ്വീകരിക്കുന്നതിനായി ആഡിറ്റോറിയത്തില്‍ ഒരു ചടങ്ങ് നടക്കുകയായിരുന്നു അന്ന്.

കലാലയജീവിതത്തലേക്ക് ആകാംഷയോടെ പ്രവേശിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം പ്രീഡിഗ്രി വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ ഹാളിന്റെ മുന്‍പ് വശത്ത് സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരെ പരിചയപ്പെടാന്‍ തിരക്കുകൂട്ടുന്ന കൂട്ടുകാരോടൊപ്പമായിരുന്നു രമേശനപ്പോള്‍. അവിടെ തലകുനിച്ച് മാറി ഇരിക്കുന്ന നന്ദനയെ തിരിച്ചറിയാന്‍ രമേശനു പ്രയാസമുണ്ടായില്ല.

“ഹായ് നന്ദന, ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ എന്നെ?”

അപ്രതീക്ഷിതമായി ഒരു പുരുഷ ശബ്ദത്തില്‍ തന്റെ പേര് വിളിക്കുന്നത് കേട്ടിട്ടാവണം നന്ദന ഒന്ന് ഞെട്ടി.ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ നന്ദന രമേശിനെ നോക്കി. നന്ദന കൂടുതല്‍ സുന്ദരി ആയിരിക്കുന്നു. മുഖവും കവിള്‍ത്തടവും ആ ചുണ്ടുകളും തന്നിലേക്കെന്തോ ശക്തി ആവാഹിക്കുന്നതുപോലെ രമേശിനു തോന്നി. കണ്ണെടുക്കാന്‍ തോന്നുന്നില്ല ആ മുഖത്തു നിന്നും. ആദ്യമായി പെണ്ണിന്റെ സൌന്ദര്യമെന്തെന്ന് താന്‍ അറിയുന്നതു പോലെ.

“രമേശേട്ടന്‍, എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല....ചേട്ടനും ഈ കോളേജിലാ”
“അതേ നന്ദനേ , ബി എ ഫസ്റ്റ് ഇയര്‍. നന്ദന ഏതാ സയന്‍സ് ഗ്രൂപ്പാണോ എടുത്തിരിക്കുന്നത്? ”

പിന്നീട് പ്രിഡിഗ്രി സയന്‍സ് ഗ്രൂപ്പിന്റെ ക്ലാ‍സില്‍ ഇന്റര്‍വല്‍ ടൈമുകളില്‍ രമേശ് സ്ഥിരം സന്ദര്‍ശകനായിരുന്നു.കോളേജില്‍ നിന്ന് പോകുമ്പോള്‍ നന്ദനയോടൊപ്പം ബസ് സ്റ്റോപ്പ് വരെ അനുഗമിക്കുമായിരുന്നു. ആദ്യമൊക്കെ നന്ദന തന്നെ തെറ്റിദ്ധരിക്കുമോയെന്ന് ഭയന്നിരുന്നു. എങ്കിലും രമേശിന് തന്നെ സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഒരിക്കല്‍ “ഇന്നലെ രമേശേട്ടനെ കണ്ടതേയില്ലല്ലോ ” എന്ന പരിഭവം കലര്‍ന്ന ചോദ്യത്തില്‍ നിന്നും തന്നെപോലെ നന്ദനയും തന്റെ സാമിപ്യം ദിവസവും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടെന്നു ഊഹിച്ചു.

സത്യത്തില്‍ നന്ദനതന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇതുവരെ അങ്ങനെ താന്‍ അവളോട് ചോദിച്ചിട്ടില്ല. തന്റെ സ്വപ്നകൊട്ടാരത്തില്‍ അവള്‍ റാണിയായി വാഴുന്നു. “രമേശേട്ടന്‍ എന്തായീ പറയുന്നത്. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഒരൊറ്റമോളായ ഞാന്‍ രമേശേട്ടനില്‍ എന്റെ സ്വന്തം ജേഷ്ടനെയാണ് കണ്ടത് ” ഇങ്ങനെ ഒരിക്കല്‍ നന്ദന തന്നോട് പറഞ്ഞാല്‍?.....

രമേശന്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരു ഭയം നാമ്പെടുത്തു. താന്‍ നന്ദനയെ അഗാധമായി പ്രണയിക്കുന്നു. പാടില്ല ,ഇനിയും താന്‍ ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങള്‍ നെയ്തെടുക്കാന്‍ പാടില്ല. നന്ദനയ്ക്ക് തന്നോടുള്ള ഇഷ്ടം എന്താണെന്ന് അറിയണം.? അതിനെന്താണൊരു വഴി? ചിന്തകള്‍ രമേശനെ അലട്ടാന്‍ തുടങ്ങിയ നാളുകള്‍.

രമേശന് പഠിത്തത്തില്‍ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത നാളുകളായിരുന്നു അവ. ആഹാരം പോലും കഴിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. അമ്മ കെട്ടിയുണ്ടാക്കി തന്നിരുന്ന പൊതിച്ചോറുകള്‍ രമേശിന് കഴിക്കാനാവത്തത് കൂട്ടുകാരന്‍ ജേക്കബ് മതിയാവോളം ആഘോഷിച്ചു.

“നിനക്ക് എന്തുപറ്റിയടാ... വീട്ടില്‍ വല്ല പ്രശ്നവും?............. ഏയ് അതിനു വഴിയില്ല..നിന്റെ അമ്മയ്ക്ക് നിന്നോടൊള്ള സ്നേഹം ഞാന്‍ ഈ പൊതിച്ചോറില്‍ വേണ്ടുവോളം ഞാനറിയുന്നുണ്ട്. മൊട്ട പൊരിച്ചതും അച്ചാറും നിന്റെ വീക്ക്നെസാ ... അല്ലേ..?”

അവന്‍ പറയുന്നതൊന്നും കേള്‍ക്കാനാകുന്ന മാനസികാവസ്ഥയിലല്ലായിരുന്നു രമേശ്. എങ്കിലും ജേക്കബിനോടവന്‍ എല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞു. തന്റെ മനസിനെ പുകച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സംശയവും വ്യാകുലതകളും ഒരാളോടെങ്കിലും പറയേണ്ടത് അന്നയാളുടെ ആവശ്യമായിരുന്നു.

ഒടുവില്‍ ജേക്കബ് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു. “നീയെന്നോട് പറഞ്ഞ ഭാഷയും വാചകങ്ങളും ഒന്നുകൂടി ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടോ? കാമ്പസില്‍ ഒരുപാട് സ്ഥലങ്ങളുണ്ട് , നീയവളെയും വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഒറ്റയ്ക്കെവിടെയെങ്കിലും പോയി, ദാ ഈ പറഞ്ഞതുപോലെ അങ്ങ് പറയുക. വള്ളിയും പുള്ളിയും ഒന്നും തെറ്റിക്കണ്ടാ. ഷുവര്‍.. അവള്‍ ഇത് പറഞ്ഞു കഴിയുമ്പോള്‍ കണ്ണീര്‍ തുടയ്ക്കുന്നുണ്ടാവും. ആ കണ്ണുനീരെന്തിനുവേണ്ടിയാനെന്ന് കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിയാല്‍ നിനക്ക് മനസിലാവും.

“അവളുടെ മറുപടിയെയാണ് ഞാന്‍ ഭയക്കുന്നത്. അവളുടെ സ്നേഹം ഒരു ജേഷ്ടനോടെന്നപോലെയാണെന്നെങ്ങാനും പറഞ്ഞാല്‍...”

“ഹാ മാഷേ അത്, അതവള്‍ പറഞ്ഞാലല്ലേ മനസിലാവൂ. എടാ കൂടെപിറപ്പുകള്‍ അല്ലാത്ത ഒരാണും പെണ്ണും തമ്മിലടുത്താ, ഇപ്പറഞ്ഞ ചിന്തകളൊക്കെ ഉണ്ടാവും അതൊക്കെ സാധാരണമാ. പക്ഷെ അത് ഏതര്‍ത്ഥത്തിലുള്ള സ്നേഹമാന്ന് അറിയാതെ നീയിങ്ങനെ തീ തിന്നാല്‍ നിനക്ക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കും . പ്രണയമായാലും സഹോദരന്റെ സ്നേഹമായാലും അത് തുറന്ന് പറഞ്ഞതിനുശേഷമേ അതിന് ഒരു ഗതി ഉണ്ടാവൂ‍.”

ഒരു സൈക്കോ സ്പെഷിലിസ്റ്റിനേ പോലെ വാചകമടിക്കുന്ന ജേക്കബിന്റെ വാക്കുകളില്‍ അര്‍ത്ഥമുണ്ടെന്നു തോന്നി. എങ്കിലും വീണ്ടും വീണ്ടും അവനെ തന്റെ സംശയം കൊണ്ട് ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചപ്പോള്‍ ഈര്‍ഷ്യയോടെ അവന്‍ “ഇന്ന് തന്നെ നീ ഇതിന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞ പരിഹാരം കണ്ടില്ലെങ്കില്‍, നാളെ മുതല്‍ നമ്മള്‍ തമ്മില്‍ സംസാരമില്ല”

അന്ന് വൈകീട്ട് സംസാരിക്കാമെന്ന് രമേശ് ഉറച്ചു.സംസാരിക്കേണ്ട രീതിയെ ആവര്‍ത്തിച്ചാവര്‍ച്ചു തയ്യാറെടുത്തു. ഒടുവില്‍ ക്ലാസ് കഴിയാറാകുമ്പോള്‍ നന്ദനയുടെ ക്ലാസിലേക്ക് നടന്നു. ക്ലാസ് വിടുന്നതിന്റെ ബെല്ല് മുഴങ്ങിയത് തന്റെ നെഞ്ചിലാണെന്ന് തോന്നി. മനസില്‍ പെരുമ്പറകള്‍ മുഴങ്ങി, ജേക്കബിന്റെ വാക്കുകള്‍ റീവൈന്‍ഡ് ചെയ്ത് ധൈര്യം ആര്‍ജ്ജിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

“ഇയ്യോ.... രമേശേട്ട നന്ദനയിന്നു നേരത്തേ പോയി, അവള്‍ക്ക് നല്ല സുഖമില്ലായിരുന്നു. രമേശേട്ടന്‍ വന്നാല്‍ പറയാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു” നന്ദനയുടെ കൂട്ടുകാരി മ്യദുല ഓടി വന്ന് ഇത്രയും പറഞ്ഞിട്ട്, നടന്നകന്നു.

എന്തോ താല്‍ക്കാലിക ആശ്വാസം കിട്ടിയതുപോലെ തോന്നി രമേശിന്. ഇനി നാളെ വരെ കാത്തിരിക്കാമല്ലോ, ആ നിര്‍ണായക നിമിഷത്തിന്. വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും രമേഷിന് ഉറങ്ങാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോള്‍ നന്ദനയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വരുന്നു. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഒന്ന് മയങ്ങിയപ്പോള്‍ ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടു. താനും നന്ദനയും മാത്രം ഒരു തോണിയില്‍. താന്‍ തോണി തുഴയുന്നു . തനിക്ക് അഭിമുഖമായി മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കിയിരിക്കുന്ന നന്ദന. ചെറിയ കാറ്റില്‍ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് മുടി വാര്‍ന്നു വീഴുന്നു. അവളതിനെ മാടിയൊതുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും കാറ്റിന്റെ കുസ്യതിയ്ക്ക് വാശികൂടുന്നതുപോലെ. താന്‍ പതുക്കെ കുറച്ച് വെള്ളം കൈകളില്‍ കോരിയെടുത്ത് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് വിതറി. തണുത്ത വെള്ളത്തില്‍ പുളകിതയായ അവളുടെ മുഖം കൂടുതല്‍ സുന്ദരമായി. “ ദേ രമേശേട്ടാ അടങ്ങിയിരിക്കൂ... അവളുടെ മാറത്തേക്ക് വാര്‍ന്നു വീഴുന്ന ജലത്തുള്ളികളെ നോക്കിയിരുന്ന രമേശിന്റെ മുഖത്തേക്കും വന്നു വീണു, നന്ദന കൈകളില്‍ വാരിയെറിഞ്ഞ വെള്ളത്തുള്ളികള്‍.

പിറ്റേന്ന് കോളേജില്‍ ക്ലാസിലെത്തുമ്പോള്‍ “സംഗതി എന്തായടോ?” എന്ന ജേക്കബിന്റെ ചോദ്യത്തിന് നിരാശ കലര്‍ന്ന ഉത്തരം നല്‍കുമ്പോള്‍ അവന്‍ ദേഷ്യപെട്ടു. “പോടാ,നീ അവളോട് ഒന്നും പറഞ്ഞു കാണില്ല. ഇന്നലെയും പതിവുപോലെ അവളുടെ മുഖം കണ്ട് വെള്ളം മിഴുങ്ങിയിട്ടിഞ്ഞ് പോന്നു കാണും. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ നിന്നെ പോലെ ചങ്കുറപ്പില്ലാത്തവന്മാരൊന്നും പ്രേമിക്കാതിരിക്കുന്നതാ നല്ലത്. ആ കുട്ടി ഭാഗ്യവതിയാ ഏതെങ്കിലും മിടുക്കന്‍ അവളെ പ്രണയിച്ചൊളും”

മൂര്‍ച്ചയേറിയ വാക്കുകള്‍ തന്റെ ഹ്യദയത്തിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങിയതുപോലെ തോന്നി. “ജേക്കബ് പ്ലീസ്... നോവിക്കരുത്, ഞാനാകെ തകര്‍ന്നിരിക്കുകയാ. നീ നോക്കിക്കൊ ഇന്ന് ലഞ്ച് റ്റൈമില്‍ ഈ ടെന്‍ഷന് ഞാനൊരു അന്ത്യം കാണും”

ഉച്ചയ്ക്ക് നന്ദനയുടെ ക്ലാസിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ അവള്‍ ഊണു കഴിക്കുകയായിരുന്നു. അവളുടെ മുഖം കണ്ടപ്പോള്‍ സര്‍വ്വധൈര്യവും ചോര്‍ന്നതുപോലെ തോന്നി. ഒന്ന് പുഞ്ചിരിക്കാന്‍ പോലും തനിക്ക് കഴിയാതെ പോയി. എങ്കിലും “ നന്ദന ചോറിണ്ടേച്ച് ലൈബ്രറിയുടെ പുറകിലോട്ടൊന്ന് വരുമോ? എനിക്ക് ഒരത്യാവശ്യ കാര്യം പറയാനുണ്ട്” ഒരു വിധത്തില്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.

“ശരി രമേഷേട്ട. ”

താന്‍ പുറത്തിറങ്ങി ലൈബ്രറിക്കു നേരെ നടക്കുമ്പോള്‍, നന്ദനയുടെ കൂട്ടുകാരുടെ ചിരികേട്ടു. ഒരു പക്ഷെ തന്റെ കാര്യമാണോ അവര്‍ സംസാരിച്ചത്. തന്റെ പ്രശ്നം അവര്‍ക്ക് മനസിലായിക്കാണുമോ ? .........ശേ മോശമായിപ്പോയി വേണ്ടായിരുന്നു.

നന്ദന വരാന്‍ താമസിക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും രമേശിന്റെ ആകുലത വര്‍ദ്ധിപ്പിച്ചു. ഒടുവില്‍ അവളെത്തി “രമേഷേട്ടാ, ”ന്നുള്ള വിളിയാണ് ചിന്തയില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തിയത്.
ഒടുവില്‍ സര്‍വ്വ ധൈര്യവും സംഭരിച്ച് രമേഷ് തുടങ്ങി
“നന്ദനെ ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം പറയാനായിട്ടാണിപ്പോള്‍ വിളിച്ചത്. ഞാന്‍ പറയുന്നത് കേട്ടിട്ട് നന്ദന എന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തരുത്. എനിക്കത് താങ്ങാനാവില്ല. കഴിഞ്ഞ കുറെ ദിവസങ്ങളായി ഞാനീ ചിന്തയിലാണ്. നന്ദന എല്ലാം അറിഞ്ഞാലെ എനിക്കതില്‍ നിന്നും മോചനമുണ്ടാവൂ. ”

“രമേഷേട്ടന്‍ പറഞ്ഞോളൂ , എന്നെക്കൊണ്ടാവുന്നതെന്തും ഞാന്‍ സഹായിക്കാം”

“ ഞാന്‍ നന്ദനയോട് കാണിക്കുന്ന ഇഷ്ടം അത് വഴിതെറ്റിപോകുന്നോ എന്ന് എനിക്കറിയില്ല, ഒന്ന് സത്യമാണ് തെറ്റാണെങ്കിലും അല്ലെങ്കിലും ഞാന്‍ നന്ദനയെ സ്നേഹിക്കുന്നു. നന്ദനയോടൊപ്പമുള്ള ഒരു ജീവിതം കൊതിക്കുന്നു. അതില്‍ നിന്ന് എന്റെ മനസിനെ എനിക്ക് നിയന്ത്രിക്കാനാവുന്നില്ല. ഒരു പക്ഷെ നന്ദനയ്ക്ക് എന്നോടുള്ള സ്നേഹം അങ്ങനെയായിരിക്കില്ല.
അങ്ങനെയെങ്കില്‍ നന്ദന അതെന്നോട് തുറന്നു പറയണം. നന്ദനയ്ക്ക് അങ്ങനെയൊന്ന് എന്നോട് തോന്നിയിട്ടില്ലെങ്കില്‍ നന്ദന എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം.”

നന്ദന ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല. മൌനം നീണ്ടുപോകുന്നതുപോലെ തോന്നി.ഒടുവില്‍ രമേഷന്‍ മൌനം ഭജ്ജിച്ചു. “ നന്ദന ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല്”

“എനിക്ക് എന്താ പറയേണ്ടതെന്ന് അറിയില്ല രമേഷേട്ടാ... ഞാന്‍ പോകുന്നു.“

അവള്‍ പതുക്കെ നടന്നകന്നു. മുഖം കുനിച്ചാണ് നടക്കുന്നത്. മനസില്‍ നിന്ന് ഒരു ഭാരം താഴ്ത്തിറക്കി വച്ചതുപോലെ രമേഷിനു തോന്നി. അന്ന് വൈകുന്നേരം നന്ദനയെ കാണാന്‍പോയില്ല. മനപൂര്‍വ്വമല്ല, ജേക്കബിന്റെ ഉപദേശം അങ്ങനെ ആയിരുന്നു.
“നിന്റെ പ്രണയത്തെ അവള്‍ അംഗീകരിക്കുന്നെങ്കില്‍ അവള്‍ ഇങ്ങോട്ട് വരുമെടാ, അതാ പെണ്ണുങ്ങളുടെ ഒരു സൈക്കോളജി.നീ രണ്ട് ദിവസം കോളേജില്‍ വരാതിരിക്കാമോ? സംഗതി ഏല്‍ക്കും.”

അത് സത്യമായിരുന്നു. രണ്ടു ദിവസത്തിനു ശേഷമായിരുന്നു നന്ദനയെ കാണുന്നത്. അവളുടെ കണ്ണു നിറഞ്ഞ മറുപടി ഇന്നും ഓര്‍ക്കുന്നു രമേശ് , “എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല. എന്നോട് ക്ഷമിക്ക് രമേശേട്ടാ എന്നെ വെറുക്കരുത്, എനിക്കത് സഹിക്കാനാവില്ല.”

കാമ്പസിനെ കോരിത്തരിപ്പിച്ച പ്രണയമായിരുന്നു പിന്നെ. റോമിയോ ജൂലിയറ്റ് എന്ന് കൂട്ടുകാര്‍ കളിയാക്കുമ്പോഴും രമേഷ് അഭിമാനം കൊണ്ടിരുന്നു. ഒടുവില്‍ ഡിഗ്രി പൂര്‍ത്തിയാക്കിയിട്ടും അതേ കോളേജില്‍ ഡിഗ്രിയ്ക്ക് ചേര്‍ന്ന നന്ദനയെക്കാണാന്‍ രമേഷ് നിത്യ സന്ദര്‍ശകനായിരുന്നു.

ഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞ് സമ്പൂര്‍ണ്ണ തൊഴില്‍ അന്വേഷകനായി മാറിയ രമേഷ് ,കോളേജിനു അടുത്തുള്ള ഒരു പാരലല്‍ കോളേജില്‍ അധ്യാപകനായതും എന്നും നന്ദനയെ കാണാമെന്ന ആഗ്രഹത്തോടെ ആയിരുന്നു. മാസങ്ങളും വര്‍ഷങ്ങളും കടന്നുപോയെങ്കിലും രമേഷ് തൊഴില്‍ അന്വേഷകനായി തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.പി എസ് സി പരീക്ഷകളിലെ റാങ്ക് ലിസ്റ്റുകളില്‍ സ്ഥാനം പിടിച്ചെങ്കിലും നിയമനം സമസ്യയായി തന്നെ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ലിസ്റ്റുകള്‍ മാറി മാറി വന്നു.

നന്ദനയുടെ വീട്ടില്‍ കല്യാണ ആലോചനകള്‍ വന്നു തുടങ്ങിയെന്ന് അവളറിയിച്ചു.ഉടനെ ഒരു പോംവഴി കാണണമെന്ന് അവള്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചു.“ രമേശേട്ടനൊപ്പം എവിടെ വേണമെങ്കിലും ഞാനിറങ്ങി വരാം” അവളുടെ വാക്കുകള്‍ കേട്ടു നില്‍ക്കാന്‍ പോലും ശകതിയില്ലാതെ രമേഷ് പതറി.

ഒരു ദിവസം പാരലല്‍ കോളേജിലെ തന്റെ ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് മറ്റു അധ്യാപകരുടെ കൂടെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു രമേഷ്.
“ സാര്‍ സാറിനെ ഒരാള്‍ അന്വേഷിക്കുന്നു .” മറ്റൊരധ്യാപകന്റെ വിളി കേട്ട് രമേഷ് പുറത്തേക്കിറങ്ങി ചെന്നു. പുറത്ത് തന്നെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന മനുഷ്യനെ കണ്ട് രമേശ് ഞെട്ടി.
രവീന്ദ്രന്‍ നായര്‍... നന്ദനയുടെ അച്ഛന്‍...

“രമേഷ് എനിക്കല്പം സംസാരിക്കാനുണ്ട്.. ഒഎന്നോടൊപ്പമൊന്ന് വരൂ.”

രമേഷ് യാന്ത്രികമായി അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം പുറത്തേക്ക് ചെന്നു.

“എന്നെ അറിയുമല്ലോ ? ഞാനാണ് നന്ദനയുടെ അച്ഛന്‍. നന്ദന എന്നോട് എല്ലാം പറഞ്ഞു.ഓരോ ആലോചനകളും മുടക്കാന്‍ അവള്‍ ഓരോ കാരണങ്ങള്‍ ഞങ്ങളോട് പറയുമായിരുന്നു. ഒരൊറ്റമകളേ യുള്ളൂ ഞങ്ങള്‍ക്ക്. അവള്‍ക്ക് ഒരു കുറവും ഇന്നേവരെ ഞാന്‍ വരുത്തിയിട്ടില്ല. അവളുടെ വിവാഹത്തിനെപറ്റിയും ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരുപാട് സ്വപനങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
പോട്ടെ അതൊന്നും സാരമില്ല. അവള്‍ രമേഷിനു വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞപ്പോള്‍ , ഞാനവളെ ശകാരിച്ചില്ല. കാരണം നിങ്ങളുടെ പ്രണയത്തിന് ഞാനെതിരല്ല.
ഞാനും പ്രണയിച്ചാണ് അവളുടെ അമ്മയെ കല്യാണം . കഴിച്ചത്. നായര്‍ തറവാട്ടില്‍ പിറന്ന ഞാന്‍ ഒരു താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരിയെ കല്യാണം കഴിച്ചതുകൊണ്ട് കുടുംബത്തില്‍ നിന്ന് ഒറ്റപ്പെട്ടു. എങ്കിലും ഈ ജീവിതം ഇവിടെ വരെ കൊണ്ടെത്തിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞത് , അഴുക്ക് കുപ്പായമണിയുന്നതാണെങ്കിലും റെയില്‍ വേയില്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു ജോലി ഉള്ളതുകൊണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ടായിരുന്നു. 2 കൊല്ലം കൂടിയേഉള്ളൂ എനിക്ക് റിട്ടയര്‍ ചെയ്യാന്‍.അതിനുമുമ്പായി അവളുടെ കല്യാണം നടത്തണമെന്ന് ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചുപോയി.”

രമേശിന് എന്നെപോലെയെങ്കിലും ഒരു ജോലിയുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്റെ മകളെ അവള്‍ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ ഞാന്‍ സന്തോഷത്തോടെ തന്റെ കയ്യില്‍ ഏല്പിച്ചെനെ. പക്ഷേ ഞാന്‍ ഈ അവസ്ഥയില്‍ എങ്ങനെ....?

“ഇല്ല .. നന്ദനയുടെ അച്ഛന്‍ പേടിക്കണ്ടാ. ഞാന്‍ കുറെ നാളായി തീരുമാനിച്ചതാണ്. ഞാന്‍ നന്ദനയോട് കാര്യം പറഞ്ഞു മനസിലാക്കാം. ഞാന്‍ ഒരിക്കലും നിങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു തടസമാകില്ല. നന്ദനയുടെ അച്ഛന്‍ അവള്‍ക്ക് നല്ല ഒരു വിവാഹം ആലോചിച്ചുറപ്പിച്ചോളൂ.” ഇത്രയും പറയുമ്പോഴേക്കും രമേശിന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു.

“രമേശ്.... നിസാരമായിട്ടാണ് നീയത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും നിങ്ങള്‍ക്ക് പര്‍സ്പരം മറക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് മറ്റാരെ ക്കാളും നല്ലതുപോലെ എനിക്കറിയാന്‍ കഴിയും. രമേശ് ഈ ഗ്രാമത്തിലുണ്ടെങ്കില്‍ എന്റെ മോള് ഒരു കല്യാണത്തിന് സമ്മതിക്കുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല.
അവളോട് പറയാ‍ാതെ താനിവിടം വിടണം തനിക്കതിനു കഴിയുമോ? ഒരു പക്ഷെ ഒരു കൊല്ലം കഴിയുമ്പോള്‍ അവളുടെ മനസ് മാറിയേക്കാം. ”

ഒടുവില്‍ രമേശനതു തീരുമാനിച്ചു. വളരെ ക്കാലമായി താന്‍ തീരുമാനിച്ച ഒന്നായിരുന്നു ഈ നാടു വിടുക. എന്നാല്‍ തന്നെ അതിന് പിന്തിരിപ്പിച്ചത് നന്ദന ആയിരുന്നു. താന്‍ വിളിച്ചാല്‍ തന്നോടൊപ്പം ഇറങ്ങിവരും നന്ദന. എന്നാല്‍ ഒരായുസ് മുഴുവനും നന്ദനക്കായ് ചിലവഴിച്ച ആ അച്ഛനും അമ്മയുടെയും സ്വപനങ്ങളെ താന്‍ ഒരു പക്ഷെ തകര്‍ത്തുടക്കുകയായിരിക്കും ചെയ്യുന്നത്.അവളുടെ സ്നേഹം വാങ്ങി സന്തോഷകരമായ ഒരു ജീവിതംപകരം നല്‍കാന്‍ ചേരിയിലെ ആ കുടിലില്‍ തനിക്ക് സാധിക്കുമോ?

പിറ്റേന്ന് വൈകിട്ടത്തെ ട്രെയിനില്‍ രമേഷന്‍ ബോംബയ്ക്ക് ഒരു ടിക്കറ്റ് വാങ്ങി. ടിക്കറ്റുമായി സ്റ്റേഷനു പുറത്തു വന്നപ്പോള്‍ നന്ദനയുടെ അച്ഛനെ വീണ്ടും കണ്ടു. തീരുമാനം അറിയിച്ചിട്ട് രമേഷന്‍ അദ്ദേഹത്തിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത്, “ഞാന്‍ എവിടെയാണെങ്കിലും എന്റെ അഡ്രസ് ഞാന്‍ അങ്ങയെ അറിയിക്കും. നന്ദനയുടെ വിവാഹം എന്നെ അറിയിക്കണം. പങ്കെടുക്കാനല്ല.. നന്ദന സുഖമായിട്ട് ജീവിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ എന്ന് സമാധാനിക്കാമല്ലോ?”
“രമേഷ് ഞാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടത് ഒരു ക്രൂരക്യത്യമാണ് . എന്നെ ശപിക്കരുതെന്ന് ആ മനുഷ്യന്‍ യാചിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ”
==============================
ഏഴ് വര്‍ഷങ്ങള്‍ . ഇടയ്ക്കെപ്പഴോ രമേഷന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടതുപോലെ ഒരു വിവാഹക്ഷണക്കത്ത് കിട്ടിയിരുന്നു. നന്ദനയോടൊപ്പമുള്ള പേര് വായിക്കാന്‍ ശക്തിയില്ലാതെ, ആ കവര്‍ മടക്കി പെട്ടിയില്‍ സൂക്ഷിച്ചു. ഒരു കമ്പനിയിലെ ലോഡിങ് പണിയില്‍ തുടങ്ങി സ്റ്റോര്‍ കീപ്പര്‍ വരെ ഉയര്‍ന്നു. നാട്ടില്‍ പോയൊരു വിവാഹം കഴിച്ചുകൂടെ എന്ന സഹപ്രവര്‍ത്തകരുടെ നിര്‍ബന്ധം നിസ്സംഗമായ ഒരു ചിരിയോടെ അവഗണിക്കുമ്പോഴും അവര്‍ക്കറിയില്ലായിരുന്നു രമേഷിന്റെ നഷ്ടമായ പ്രണയത്തിന്റെ കഥ.

ഒരിക്കല്‍ അവിചാരിതമായി കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരു നാട്ടുകാരനില്‍ നിന്നാണ് ദു:ഖിപ്പിക്കുന്ന ആ വാര്‍ത്ത അറിഞ്ഞത്. അച്ഛന്‍ മരിച്ചു. മരണശയ്യയില്‍ കിടക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ കാണണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നത്രേ.
.
അനുജനാണിപ്പോള്‍ വീട് നോക്കുന്നത്. റെയില്‍ വേ പോര്‍ട്ടറായി ജോലി നോക്കുന്ന അനുജന്‍ രഘുവിന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആകെ തളര്‍ന്നു പോയെങ്കിലും ചായക്കട അച്ഛന്റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്കായി അമ്മ ഒരു വിധം കൊണ്ടുപോകുന്നു. അന്ന് ആദ്യമായി വീട്ടിലേക്കൊരു കത്തെഴുതി.

മൂത്ത മകനായ തന്നെ മാത്രം ബിരുദം വരെ വിദ്യാഭ്യാസം ചെയ്യിച്ച ആ അച്ഛനമ്മമാര്‍ക്ക് അവസാനകാലത്തുപോലും ഒരു താങ്ങാവാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത രമേശനു കുറ്റം ബോധമുണ്ടാക്കി. അന്നുമുതല്‍ അമ്മയ്ക്കായി മാസം 2000 രുപ അയക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
“നിന്റെ പണമല്ലടാ നിന്നെ ഒരു പ്രാവശ്യമൊന്ന് കണ്ട് കണ്ണടയ്ക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം മാത്രമേ എനിക്കുള്ളൂ” അമ്മയുടെ ഈ വാചകങ്ങളാവും ഒരു പക്ഷെ ഈ വരവിന് പ്രേരിപ്പിച്ചത്. അമ്മയുടെ കത്തിനൊപ്പം നന്ദനയുടെ കത്തു കിട്ടിയപ്പോള്‍ താന്‍ അദ്ഭുതപെട്ടു.

പ്രിയ രമേശേട്ട,
അച്ഛന്‍ ഒടുവിലാ സത്യം എന്നോട് പറഞ്ഞു. രമേശന്റെ ഈ ഒളിച്ചോട്ടത്തിനു കാരണം എന്റെ അച്ഛനായിരുന്നുവെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞില്ല. അച്ഛനാഗ്രഹിച്ച ഒരു ജീവിതം ഒരു പക്ഷെ എനിക്ക് കിട്ടിയില്ലെന്ന് മനസിലായപ്പോള്‍ തോന്നിയ കുറ്റബോധമായിരിക്കും ഈ വെളിപ്പെടുത്തലിനു കാരണം. അച്ഛനാണ് ഈ അഡ്രസ് എനിക്ക് തന്നത്.
മരിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അച്ഛന് രമേശേട്ടനെ ഒന്ന് കാണണമെന്നുണ്ട്. ഒരു പക്ഷെ അതിനു കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ അച്ഛന് മാപ്പ് നല്‍കണമെന്ന്.
പിന്നെ എന്റെ വിശേഷങ്ങള്‍ പറയുകയാണെങ്കില്‍ കഴിഞ്ഞയാഴച ഞാന്‍ താലിച്ചരടിന്റെ ബന്ധനത്തില്‍ നിന്നും മോചിതയായി. കോടതിയില്‍ വച്ചായിരുന്നു ആ ചടങ്ങ്. ചേരണ്ടാത്തതു ചേര്‍ത്തതിന്റെ വാശിയില്‍ ഞാന്‍ പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞതാണ് എല്ലാമെന്ന് രമേശേട്ടന്‍ കരുതരുത്.

ഒരുപാട് സഹിച്ചു ക്ഷമിച്ചു. അച്ഛനെ വിഷമിപ്പിക്കരുതെന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യത്തോടെ. അച്ഛന്റെ മരണം വരെയെങ്കിലും ഈ താലിച്ചരട് നിലനിര്‍ത്താന്‍ ഒരു പാട് ശ്രമിച്ചു. കഴിഞ്ഞില്ല.
രമേശേട്ടന്‍ അച്ഛനെ കാണാന്‍ വരുമെന്നും അച്ഛനു മാപ്പ് നല്‍കുമെന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു
നന്ദന

ഒന്ന് രണ്ടാവര്‍ത്തി വായിച്ചു....മനസ് നാട്ടിലേത്തെക്കണമെന്ന് പറയുന്നതു പോലെ തോന്നി.


“അല്ല ഇത് നമ്മുടെ രമേശ് മോനല്ലേ? നീ വന്നോ ......നന്നായി”

അച്ഛന്റെ സുഹ്യത്തായ ഉസ്മാനിക്കയായിരുന്നു അത്. രമേഷ് ചിന്തകളില്‍ നിന്നുണര്‍ന്നു. നാടിന്റെ മാറ്റങ്ങള്‍ അവിസ്മരണീയ മാണെങ്കിലും തന്റെ വീടുള്‍പ്പെടുന്ന ചേരിക്ക്,ഒരു മാറ്റവുമില്ല. ഉസ്മാനിക്കയുടെ ശബ്ദം കേട്ട് കൂടുതല്‍ പേര്‍ ഇറങ്ങി വന്നു. തന്റെ മുഖത്തെ മാറ്റങ്ങളെ വായിച്ചെടുക്കുന്ന ആ മുഖങ്ങള്‍ക്കു നേരെ ‍രമേശ് മന്ദഹസിച്ചു.
==================================

Thursday, February 19, 2009

ഒരു കണ്ണീര്‍ കാഴ്ച

“മേരാ ടെസ്റ്റ് കാ ഡേറ്റ് ദോഡാ ആഗേ കര്‍കേ ദീജിയേ സാബ് ,
കമ്പനി മേരാ വിസ ക്യാന്‍സല്‍ കര്‍തെ ഹെ” .

26 വയസു തോന്നിക്കുന്ന ആ യുവാവിന്റെ ശബ്ദം എന്റെ കാതില്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും മുഴങ്ങികൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ദുബായില്‍ ഡ്രൈവിങ്ങ് ലൈസന്‍സെടുക്കാനുള്ള എന്റെ സാഹസികത 8 പ്രാവശ്യവും പൊട്ടിയിട്ടും, പ്രതീക്ഷ വിടാതെ ഇന്നലെ ഞാന്‍ ഒമ്പതാം അങ്കത്തിന് പണമടയ്ക്കാന്‍ ഗുണനിലവാരത്തിന് ISO 9000 കിട്ടിയ ഡ്രൈവിങ് സ്കൂളിന്റെ ഹെഡ് ഓഫിസില്‍ പോയതായിരുന്നു. കൌണ്ടറിലിരിക്കുന്ന അറബിയോട് ഒരു വടക്കേന്ത്യന്‍ യുവാവിന്റെ അഭ്യര്‍ത്ഥനയാണ് ഞാന്‍ മുകളില്‍ പറഞ്ഞത്.11 പ്രാവശ്യം റോഡ് ടെസ്റ്റ് ചെയ്തിട്ടും പരാജയമടങ്ങിയ ഒരു യുവാവ്. ഏതോ കണ്‍സ്ട്രക്ഷന്‍ കമ്പനിയില്‍ റീസഷന്‍ കാരണം ജോലി നഷ്ടപെട്ടിരിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു വര്‍ഷമായി തനിക്ക് കിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ ശമ്പളത്തില്‍ ഭക്ഷണവും മറ്റും ചുരുക്കിയാവും ആ യുവാവ് നല്ല ഒരു ജോലിയും ശമ്പളവും സ്വപ്നം കണ്ട് ഈ സാഹസികതയ്ക്കു ഇറങ്ങി തിരിച്ചത്.

അയാളുടെ സംസാരത്തില്‍ നിന്ന് 28)തിയതി അയാളെ കമ്പനി നാട്ടിലേയ്ക്ക് കയറ്റി വിടുകയാണ്. മാര്‍ച്ച് 8 ന് തനിക്ക് കിട്ടിയ റോഡ് ടെസ്റ്റിന്റെ ദിവസം അതിനു മുന്‍പ് കിട്ടാനാണ് അയാള്‍ ആ അറബിയോട് യാചിക്കുന്നത്.

“നോ ഡേറ്റ് കലാസ്, കലാസ്” എന്ന് അയാളെ ഒഴിവാക്കുന്ന ആ അറബിയോട്,സംഭവത്തിന്റെ സീരിയസ് പറഞ്ഞ് മനസിലാക്കാന്‍ ഞാനും എന്റെ ഇഗ്ലീഷില്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തിനോക്കി. അവസാനം അറബി അയാളെ മറ്റൊരു കൌണ്ടറിലേക്ക് പറഞ്ഞുവിട്ടു.

ഗുണനിലവാരത്തിനാണ് ISO 9000 സര്‍ട്ടിഫിക്കേഷന്‍ കൊടുക്കുന്നതെന്നാണ് ഞാന്‍ മനസിലാക്കിയിരിക്കുന്നത്. ഒരു ദിവസം ടെസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഇവിടുത്തെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളില്‍ 80 ശതമാനവും പരാജയപ്പെടുകയാണ് ചെയ്യുന്നതും.ഈ സ്ഥാപനത്തിന്റെ ഗുണനിലവാരത്തിന്എങ്ങനെയാണ് സര്‍ട്ടിഫിക്കേഷന്‍ നല്‍കിയതെന്ന് എനിക്കും മനസിലാകുന്നില്ല.ഇന്നും ഫിനിഷിങ് പോയിന്റിലെത്തിയിട്ടില്ലാത്ത എന്റെ ഡ്രൈവിങ് പഠനത്തിലെ സംഭവങ്ങള്‍ പിന്നീട് മറ്റൊരു പോസ്റ്റിലൂടെ പറയാമെന്ന് ഉദ്ദേശിക്കുന്നു.

മലയാളം ടൈപ്പ് ചെയ്യാന്‍?